Julie Van Espen

Julie Van Espen: 6 mei 2019

Stil

Tijdens de nachturen zie ik het opsporingsbericht van Julie Van Espen verschijnen en mijn adem stokt. De angst overvalt me dat dit bericht geen goed einde gaat krijgen. Opgegroeid in de buurt waar ze verdwenen is, weet ik maar al te goed hoe gevaarlijk het daar kan zijn. Dit bericht gooit me jaren terug in mijn kindertijd naar het moment dat Kim en Ken verdwenen waren. En dat was nog maar het begin van het horrorverhaal dat we de jaren nadien zouden horen.

Jaren geleden heb ik besloten om niet meer naar de televisie te kijken. Ik lees de berichtgeving heel de dag door, wel op mijn eigen tempo zodat ik weet dat ik de gedachten even kan stilzetten. Maar de verdwijning van Julie Van Espen maakt me stil. Bijzonder stil, zeker gisterenavond toen ik het bericht zag verschijnen: “Haar lichaam is gevonden.,,

Pijnlijk stil, vol gevoelens van verdriet voor de ouders van dit meisje. Voor haar familie en haar vrienden waarvan je weet dat hun wereld nooit meer hetzelfde zal zijn na deze dag. Mijn eerste instinct doet me mijn kinderen dicht tegen me aantrekken en hen vast te houden. Op een gegeven moment laat je hen los, in een wereld waarvan je hen beloofd hebt dat ze die wel aankunnen. Kunnen ze die wereld eigenlijk wel aan?

Ons rechstssysteem

Het is vreselijk dat er iemand moet sterven zoals Julie Van Espen om de fouten van ons rechtssysteem te kunnen benoemen. Het is wraakroepend dat iemand met 2 zware seksuele feiten bestempeld wordt als niet gevaarlijk crimineel? Als je iemand verkracht, ben je dan niet gevaarlijk en ben je dan geen crimineel? Ik heb er zo mijn bedenkingen bij. Iemand in hechtenis nemen wordt niet gedaan als het niet nodig is, maar is het niet nodig als er reeds 2 slachtoffers geweest zijn? Is dat niet genoeg?

Een rechtssysteem waar een kind van 14 jaar verkracht wordt in het restaurant van haar grootouders, waar de dader 2 jaar voorwaardelijk krijgt? Is dat een strafmaat die evenredig loopt met de impact op iemands leven? Ook daar heb ik mijn bedenkingen bij.

Er zijn bezuinigingen in ons gerecht waardoor zaken te lang blijven liggen? Is dat een excuus? Persoonlijk vind ik dit wraakroepend! Dit gaat om de veiligheid van onze kinderen, van de mensen en daar dient niet op bezuinigd te worden! Wist je dat België één van de slechts presterende landen gaat wat betreft verkrachtingen en de strafmaat? Is dit niet pijnlijk om te beseffen dat er op je veiligheid en op die van onze kinderen bezuinigd wordt, om dan te lezen waar onze regering wel geld aan uitgeeft?

Dit wordt dan allemaal in stilte gehuld, tot het jammer genoeg het leven kost aan iemand. Aan Julie Van Espen, die op weg was naar haar vrienden waar ze mee had afgesproken. Was ze op de verkeerde moment op de verkeerde plaats? Of zou de dader daar niet hebben mogen zijn? Hopelijk worden hier serieuze lessen uit geleerd!

Onze kinderen

Ja, ik weet nog heel goed dat mijn moeder vroeg om meteen iets te laten weten als ik was aangekomen, en ze vroeg dit niet zonder reden. Natuurlijk vraag ik dit als ouder ook aan mijn kinderen als ze buiten gaan. Ik zou mijn kinderen graag in een wereld zien opgroeien waar ze niet telkens bang moeten zijn. Ik ben realistisch en ik weet dat er gevaar schuilt in onze maatschappij. Is het dan niet erg dat ons systeem zo faalt dat het gevaar over onze straten blijft lopen? Dat ze zonder consequenties buiten mogen lopen totdat het systeem klaar is om een dossier door te nemen? 

Als ik mijn belastingen niet tijdig betaal dan staat er hier meteen iemand op de stoep om mijn inboedel op te schrijven, want belastingen heeft voorrang. De beweegreden is een heel simpele en duidelijk reden: dat is geld voor de gemeenschap en ik ben me daarvan bewust. En ik betaal die graag voor onze gemeenschap want ik ben een gemeenschapsdier. Dat is de wereld waarin ik leef en daar ben ik trots op. Spijtig genoeg komt dit geld niet naar de gemeenschap en de noden van gemeenschap, en het is pijnlijk om te zien dat mensen hierdoor op onze straten sterven. In onze gemeenschap is het niet veilig voor Julie Van Espen om naar vrienden te fietsen, want deze gemeenschap beschermt haar niet tegen gevaarlijke personen. En dat is schrijnend. Misschien is het tijd dat onze politiekers eens nota nemen van wat belangrijk is en dat is onze veiligheid! En niet enkel onze veiligheid zoals die in de politieke propaganda beschreven wordt, vooral ook onze veiligheid van ons eigen systeem en het falen van dit systeem.

Zou iemand het alsjeblieft belangrijk kunnen maken om kinderen zoals Julie Van Espen te beschermen in plaats van te bezuinigen? Wat is er nog nodig voor dit kan gebeuren?

Onmacht

Woorden schieten me tekort, en  dat gebeurt me niet veel. Een jong leven dat nooit meer terug keert is ontnomen in deze wereld, een einde waar niemand echt over durft nadenken. En het doet me pijn, het doet me ontzettend veel pijn om deze onmacht en deze onrechtvaardigheid te voelen. Want dit had voorkomen kunnen worden als ons systeem zou werken zoals het behoort te doen. Op een rechtssyteem die onze veiligheid garandeert, kan en mag niet bezuinigd worden.

Het overlijden van Julie Van Espen is een compleet gevoel van onmacht en de beelden die we gezien hebben, zullen op ons netvlies gebrand zijn. Net zoals de beelden van de opgravingen in Dutroux ook voor altijd op onze netvliezen gebrand zullen zijn. Als je jaren nadien nog hoort over die zaken, zal je er misschien ook een hol gevoel in je buik aan overhouden. Het voelt zwaar het falen en hoe het kan blijven gebeuren. Dit had nooit mogen gebeuren: nooit!

Pijn

Ik zie dat dit veel mensen raakt en dat ze net zoals ik een ongelooflijke pijn voelen, en dan vraag ik me toch iets af? Dagelijks worden er 8 aangiftes gedaan voor seksueel geweld. Als land hebben we in het buitenland een vreselijke reputatie op dit gebied dus is het niet stilaan tijd om hier iets aan te doen? 

Ik ben een slachtoffer van seksueel geweld, net zoals zoveel onder ons. De spijtige realiteit is dat we met bijzonder veel slachtoffers zijn in dit land en dat er geen oplossing komt. Ik word binnenkort 40 jaar en het doet me pijn om zoveel slachtoffers te zien en te horen. Dit zijn mannen, vrouwen en kinderen die dagelijks het beste uit zichzelf halen om terug te leven in deze wereld die ooit zo onveilig voelde. Die vol vertrouwen zijn opgestaan, net zoals ik en die verder gaan zonder dat ze het gunnen om slachtoffer te blijven voor de rest van hun leven. Maar is het normaal dat dit eigenlijk stilaan als iets normaal beschouwd wordt? Dat het basistheorie wordt voor zoveel mensen omdat het gerecht niet aan zijn werk toekomt?

En is het normaal dat een Julie Van Espen na 2 slachtoffers het leven moet laten? Dit zijn 3 slachtoffers te veel!

Of zou het stilaan duidelijk mogen zijn dat als de vorige slachtoffers hun zaak ter harte was aangepakt, dat Julie Van Espen een gezellige avond had kunnen doorbrengen met vrienden? Dat dit voorkomen had kunnen worden? 

Is het zinvol om stil te zijn? Of is het zinvoller om eens goed te schreeuwen voor onze rechten? En het is misschien tijd om eens te schreeuwen dat ons systeem ook plichten heeft! Plichten naar de gemeenschap en naar haar bevolking zodat een moord op een onschuldig meisje vermeden had kunnen worden?

Het is tijd om ons te laten horen: dat er nooit meer zoiets mag gebeuren en dat het laatste slachtoffer van ons systeem Julie Van Espen zou zijn. Het is tijd! Op 20 oktober 1996 stond ik in Brussel, met 300 000 andere mensen die uit solidariteit daar waren. Niet met een politieke agenda, niet met haat en racisme, maar wel voor verandering.

Het was toen onze stem die riep: genoeg! Misschien moet ze deze keer maar luider klinken, want het is echt :

GENOEG! #genoeg #enough