De waarheid over pesten tot fysiek geweld
Een weekend na Lindsay moet ik toegeven dat mijn gedachten toch nog steeds naar haar toegaan. Er zijn verschillende redenen voor natuurlijk die je waarschijnlijk herkent.
Iedereen met kinderen zal het choquerend blijven vinden dat een roddel een situatie zo kan doen escaleren dat fysiek geweld er op volgt. Een vechtpartij op school? Laten we het juist benoemen: er is een kind slachtoffer van fysiek geweld aan school. En wat nog erger is als dit feit, het is de wijde wereld van het internet ingegooid als laatste middel van totale vernedering. De wereld mocht het zien en heeft het gezien. Voor Lindsay is net het feit dat mensen dit stonden te filmen en er niet in tussen kwamen waarschijnlijk nog het ergste gevoel.
Dit nieuws is ook opgepikt door journalisten en daar kunnen we dan dankbaar voor zijn. Tenzij ze er een media circus van maken, want daar is momenteel niemand mee gediend. Het verhaal blijven herhalen lijkt me niet zinvol. Het zoeken naar alternatieve oplossingen zou iedereen verwelkomen en ik daag de media ook uit om dit gesprek aan te gaan.
De internet wereld
Het filmpje over het fysiek geweld ging rond dit weekend en ik zag het bericht toevallig verschijnen op mijn tijdslijn. Totale afkeuring over dat zoiets kan gebeuren zag je van iedereen erbij. Natuurlijk mag zoiets niet gebeuren en het slaat mensen met verbazing dat kinderen van die leeftijd tot zoiets in staat zijn.
De wereld is klein geworden en dat heeft ook zijn voordelen. Want ik zag mijn collega en goede vriendin Ellen Somers spontaan haar hulp aanbieden aan Lindsay en ook dit werd opgepikt door de media. Dit soort warme en spontane hulp mag ook eens in het daglicht gezet worden en daar ben ik blij om. Dat het taboe rondom pesten eindelijk eens doorbroken mag worden.
Pesten
Pesten is een zware problematiek geworden, die niet enkel van deze tijd is, dat hoor je me zeker niet vertellen. Vroeger werd er bij ons op school ook wat afgevochten en gepest op school. Het verschil met vroeger is dat pesten niet ophoudt van het moment dat je de school achter je laat.
Vroeger had je nog de rust van thuis na een dag school. Het groot verschil voor deze generatie is dat pesten niet enkel meer op de school plaats vindt. Het pesten gaat voorbij de schoolmuren.
Social Media
Jammer genoeg is social media iets dat zwaar gebruikt en misbruikt wordt op zulke momenten. Pesten blijft niet enkel tussen de schoolmuren, maar wordt verder uitgevochten en vergroot via social media. Het platform dat mensen dichter bij elkaar zou moeten brengen, drijft mensen nog verder uit elkaar. Het is een spijtig fenomeen.
Dit is niet enkel zo bij kinderen ter verduidelijking. Ook volwassenen wanen zich veilig en gooien de wreedste meningen online met het gevoel van onraakbaar te zijn. Daar hebben wij als volwassen zeker aan zelfreflectie te doen, wij hebben immers een voorbeeld functie. En als je de commentaren op sommige nieuwsites leest, dan draait mijn maag…
Maatschappelijk denken
Nu kunnen we aan de zijlijn commentaar staan geven over wie de schuldige is of niet. Volgens mij heeft dit weinig zin in de aanpak van dit soort problematiek. De pesters worden gestraft en ik vraag me dan af: wat gebeurt er dan?
Hoe voorkomen we dit soort situaties? Want dit bericht gaat over een kind en natuurlijk raakt dit iedereen. Niemand wilt dit meemaken, niet als ouder, niet als kind. Ook niet als school of leerkracht. Hoe pak je dit nu aan? Is de zoektocht naar een schuldige de enige oplossing? Want dit is geen alleenstaand feit, dagdagelijks gebeuren er vergelijkbare situaties.
De scholen
De schuld op de school schuiven is een gemakkelijke optie. Natuurlijk hebben zij een taak te vervullen en consequenties te koppelen aan zulk gedrag. Ook voor leerkrachten dit dit meemaken, is het moeilijk om hier via een concreet concept mee om te gaan. Maken scholen fouten? Waarschijnlijk wel. Dit wel met een heel kritische kanttekening erbij.
Waar stopt de functie qua opvoeding van de school? Op de school van één van mijn kinderen wordt sinds dit jaar pestgedrag via social media ook bestraft omdat de school hier weinig vat op krijgt.
Leerkrachten sneuvelen met burn-outs door onnoemelijk veel regels, documentatie en noem maar op. Terwijl hun eerste opdracht zou moeten zijn om onze kinderen scholing aan te bieden, niet?
Scholen die hooggevoeligen opvangen, verschijnen over het hele land. Scholen die volgens het Scandinavisch idee gaan lesgeven starten ook op in België. Zou het eens niet tijd worden om ons schoolsysteem aan te pakken: voor ouders, kinderen en leerkrachten? Zodat we geen opvangnet buiten het onderwijssysteem nodig hebben? Het onderwijs dat iedereen inclusief zou moeten zijn?
Ouders
Dit verhaal is niet het enige verhaal en ik weet dat nog ouders dit meegemaakt hebben. Het is frustrerend je kind zo thuis te krijgen en dat is nog zacht uitgedrukt.
Hetgeen in dit groot verhaal wel eens vergeten wordt, is dat ouders hier ook een aandeel in te dragen hebben hoe bikkelhard dit mag klinken. We kunnen wijzen naar de school en de instanties en dat is op zich geen vreemde reactie. Maar we mogen daarbij niet vergeten dat scholen kreunen onder de druk die ouders op scholen leggen.
Er mogen geen straffen meer gegeven worden of ouders staan op school om onze prinsen en prinsesjes te verdedigen. En volgens mij lopen methodieken hier ook voor een groot deel op vast. Want je kan met kinderen afspraken maken, als ouders niet mee willen in het verhaal zit iedereen vast. Hebben wij als ouder ook nog wat te leren? Waarschijnlijk.
Waar stel je als ouders regels voor gsm gebruik en misbruik? Hoe controleren we heb zonder hun privé te schenden? Wij hebben als ouder met dit nieuw medium ook nog veel te leren, want de technologie gaat snel. Zie maar naar Snapchat waar berichten meteen verdwijnen. Hoe moet je daar als ouder je kinderen mee leren omgaan? Is het misschien ook aan ons om even samen hier de schouders onder te zetten en onze kinderen leren om dit snel mediagebeuren te leren gebruiken in respect? Zodat wij ook onze verantwoordelijkheid kunnen opnemen?
Een andere visie
Wat zou het geven als de school samen met het slachtoffer zou samenzitten? Dat is al een begin toch?
Stel dat je dit nu verder zou open gooien en de ouders mee in de oplossing betrekken? Zonder dat een vinger gewezen wordt naar eender wie?
Als volwassenen een voorbeeld kunnen geven aan de jeugd? Dat er in samenwerking met de school, club en de ouders een duidelijk signaal gegeven wordt naar de kinderen? In plaats van dat iedere ouder apart naar de school wandelt om te gaan spreken, dat er eens samen gesproken wordt? Blijkbaar is communiceren en samen tot oplossingen komen geen makkelijk gegeven in onze maatschappij.
We praten nu allemaal ‘veilig’ vanachter onze bubbel die het internet ons geeft. Samen praten lijkt mij een heel grote stap zodat alle neuzen in dezelfde richting staan. En roep tijdig de hulp op van iemand zoals Ellen Somers. Want iedereen wilt toch immers dan zijn/haar kind zorgeloos naar school kan gaan. Zou dat misschien iets zijn?