Ik ben de moeder

Dag 32, wat gaat het snel weg! 40 dagen ontgiften en even afstand nemen. Ik begrijp waarom deze moeder er toch wel even behoefte aan had. Het getal 40 heeft zoveel betekenissen: ontgiften, opnieuw ontluiken. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom er in zoveel godsdiensten naar dat getal verwezen wordt. De moeder neemt nu even afstand om haar rol te bekijken, en eigenlijk doet het me deugd!

De moeder

Voor diegenen die me nog niet kennen: ik ben moeder van 5 geweldige kinderen! Wij voeden kinderen op in een nieuw samengesteld gezin en dat is het meest geweldige dat er bestaat. Er bestaat nog niet zoveel commotie en opleidingen over hoe je dat exact moet doen en dat maakt het nog geweldiger. Want hier moeten we op ons gevoel verder gaan en eigenlijk vergeten we in deze wereld van zoveel informatie wel eens hoe dat nu weer gaat. Er gewoon moet je gevoel instappen en zien hoe en waar je terecht komt. Wel, wij doen dat! Onze kinderen hebben geen handleiding mee gekregen (die van jou waarschijnlijk ook niet). Het is op goed gevoel in een donkere kamer op zoek gaan naar de deurklink.


Feest

Gisteren was het feest op alle mogelijke manieren die je je kan voorstellen. Iedere perceptie van het woord is hier wel correct gebruikt (en dan ben ik nog vriendelijk). Wij zijn de trotse ouders van 4 zonen en 1 dochter. Onze dochter was gisteren niet meteen in haar element, ze was bitsig, kort van stof en blijkbaar als haar mond open ging, kwam er enkel nog geblaf uit. Op zich is dat met pubers in huis nu niet meteen bijzonder, maar het was echt wel heftiger als normaal.Toen ik haar hier op wees, kwam ze ook uit de lucht vallen en ze geraakte er maar niet uit. Ze krabde nog niet meteen als een kat naar de gezinsleden, dat was ook het enige dat er nog net niet gebeurde. Het was dus feest bij ons thuis en iedereen was duidelijk op de hoogte! Het was haar dag niet!

Ik heb een fijn contact met mijn kinderen: ik ben de moeder. Dat wilt niet zeggen dat ik me enkel op die rol fixeer want ik vind het ook heel belangrijk om naast mijn moederschap ook nog mens te zijn. Dat is voor hun gezondheid en mijn gezondheid heel belangrijk! Deze moeder was gisteren wel stikkapot want ik had het geweldig idee gehad om een opleiding mee te volgen in de States. Dat gebeurt wel meer, maar ik was de tijdszone deze keer vergeten en ik moest om 2 uur ‘s nachts beschikbaar zijn voor een gesprek. Ik vertel jullie heel eerlijk dat ik de wekker half twee heb zien aangeven en dat ik om 5 uur wakker was. Heel mijn planning om zeep, te vroeg wakker op een vrije dag. De moeder was ontzettend moe en gefrustreerd.

De dochter

Ik hoef niemand te vertellen dat bij mijn dochter en bij mij de frustratie naar elkaar toe stilaan begon op te bouwen. Ik wou nog even rusten voordat we vertrokken voor een daguitstap die ze wou doen. Staat mijn lieve meid op, brult tegen één van haar broers en toen waren we vertrokken: we hadden een knaller van een discussie en ééntje van groot formaat! Na wat zinloos over en weer geroep, vertrekt ze naar boven om een bad te pakken. We hebben haar 2 uur niet gezien, terwijl we zaten te wachten om te vertrekken. Een diep zucht over mijn lippen als ik haar naar beneden roep om te horen of we stilaan konden vertrekken. De volgende discussie hing al in de lucht en ik wist dat er geen ontkomen aan was. Dus here we go!

Ze komt naar beneden en zoals ik verwacht had was ze heel boos. Op dat moment geef  ik aan dat ik echt heel moe ben en dat ze gewoon moet aangeven wat er aan de hand is. Ze is helemaal overstuur en ze krijgt het niet uitgelegd. Ze voelt zich zowat ziek, maar ze is niet echt ziek. Morgen wilt ze toch wel graag naar school gaan want het zijn grote toetsen (ja ze is een perfectionist (( en nee geen idee van wie ze dat heeft)). Ze heeft hoofdpijn van de hooikoorts, haar rug doet pijn van de wandeling die we in de ochtend gedaan hadden. Ze voelt zich duidelijk ellendig, en ik heb geen idee hoe ik haar kan helpen. Echt, ik ben gewoon radeloos en ik geef haar een knuffel, want die zou ik zelf ook kunnen gebruiken als ik zo overstuur ben. Het is een intense knuffel ook van haar, met een: mama sorry, ik weet het niet..

We beslissen om stilaan te vertrekken en we gaan een markt wandeling doen. Haar kleding is ondertussen veranderd van pik zwart naar een romantisch groen broekpakje. Ze is nog wel wat nukkig, maar aan de andere kant is ze ook heel knuffelachtig en hangt ze dicht tegen me aan. Het gedoe van haar broers stoort haar, maar die doen wat ze anders ook doen. Ze vraagt hen uiteindelijk vriendelijk om haar even wat rust te geven want ze heeft er vandaag problemen mee. Wat is het toch moeilijk om op te groeien met periodes en mijn gedachten dwalen af naar mijn eigen moeder. Gek hoe snel dat gaat. Hoe zou zijn dit hebben opgelost? Ik weet van mezelf dat ik een hevige puberteit heb gehad en ik ga kijken naar hoe dat bij mij ging, want ik zocht naar advies. Mijn moeder is enkel niet meer aanwezig, dus ik moet het mijn gedachten doen.

Het viel me binnen dat toen ik die leeftijd had, ik dezelfde stuiptrekkingen had in mijn humeur. Zwijgen was de boodschap want ik moest anderen niet belasten met mijn humeur. Goed ik zweeg dus, en iedereen kon van mijlenver zien dat ik echt slécht gezind was. Dus ik maakte mijn moeder haar dag om zeep met mijn uitdrukking, en nu begreep ik voor de eerste keer hoe moeilijk dit voor mijn moeder moet geweest zijn. Ik loop zelf met een dochter rond en ik heb geen flauw idee wat ik ermee aan moet. Als ouder voel je je toch op veel momenten machteloos omdat je echt geen enkel flauw benul hebt waar je eigenlijk mee bezig bent (ik dan toch).

Ik vraag me af wat ik op die leeftijd zou nodig gehad hebben, en eigenlijk weet ik het niet. Dus ik spreek mijn dochter aan. De moeder en dochter stoppen met de wandeling en zonderen zich even rustig af van de drukte van de wereld. Het enige dat ik haar kan zeggen is het volgende: lieverd, ik zie dat je het allemaal even niet weet, en ik weet het ook niet hoe ik dit kan oplossen. Weet wel dat ik hier ben en dat het allemaal ok is wat je voelt. Ik ben hier, dus als ik met iets kan helpen, laat het me dan weten. Lieve oogjes kijken me aan en haar armen knijpen zich stevig rond mijn nek. Dank je mama! Dat is het enige dat eruit komt. Blijkbaar had ze net zoals ik, gewoon het respect nodig voor haar gevoel en weten dat er een vangnet is als het even niet gaan. Dus wandelen we allebei opgelucht verder over de markt en de dag verloopt rustig.


Het échte feest

We besluiten met heel het gezin dat we dag rustig gaan afronden en dat niemand gaat koken. We gaan even onder ons iets eten, lekker rustig. We kunnen het allemaal gebruiken na een week ziek zijn. We zoeken een tafel uit waar we met zijn allen gezellig kunnen gaan zitten. Dochterlief komt naast me zitten en terwijl ze zit, zie ik haar gezicht veranderen. Ze springt op en gaat op een stevig tempo door het restaurant op zoek naar het toilet. Geen woord wordt er gezegd aan tafel. Ik zie dat de zonen bang zijn dat de volgende discussie op de loer ligt, terwijl ik naar Björn kijk die wel mee is met mijn gedachten. Het moment dat ze terug aan tafel komt zitten, helt ze wat naar mijn kant toe en vormt haar handen tot een schelp om in mijn oren iets te zeggen. Björn staat al recht en komt mee in het gesprek dat nog niet eens begonnen is. Met deze actie toont haar héél onbewust dat wat ze gaat vertellen, ongelooflijk bijzonder en belangrijk is. Ze haalt haar handen weg van mijn oor en fluistert ons zachtjes toe: Ik heb mijn regels, net nu we hier zijn en ik voel me daar echt heel slecht over. Mama, kan jij mij helpen dat het even kan wachten tot thuis?

Wij zijn ouders van 4 zonen, ze is onze enige dochter en mijn man twijfelt soms heel erg aan zijn capaciteiten als vader naar haar toe. Hij beseft niet dat hij haar op dat moment de meest waardevolle les zal leren die ze ooit kan krijgen. Hij zet zijn rug recht en hij kijkt haar heel rustig aan. “Lieverd: ik zou niet weten waarom dit moet wachten tot thuis? Dit is nu heel belangrijk en we helpen jou daarbij”. Haar gezicht straalt terwijl hij zich omdraait en vertrekt naar.. de nachtwinkel. Ondertussen komt de kelner vragen voor de bestelling natuurlijk, waardoor mijn lieve meid terug wegkrimpt. Dus vraag ik de kelner: “Is het goed als we laten weten wanneer we klaar zijn? Er is even iets geweldig tussen gekomen dat nu even voorrang krijgt”.


De moeder van een vrouw in wording

De praktische kanten worden allemaal geregeld en het eten wordt besteld. Mijn zonen beginnen te begrijpen wat er aan de hand is en hebben ook het respect om dat allemaal even te laten gebeuren. De oudste zoon buigt zich voorover naar haar en vraagt heel lief of het wel wat gaat met haar? Op zulke momenten kan ik compleet achterover leunen en genieten van mijn gezin, waar ik geen vraag moet stellen dat ze respect moeten hebben voor elkaar. Ze doen dat gewoon helemaal uit zichzelf. Ze knikt heel lief en excuseert zich voor haar gedrag vandaag en de dagen ervoor. Blijkbaar is ze zich toch bewust dat dit al even aan het zoeken was. Plots ontstaat er een heel open gesprek aan tafel terwijl we zitten te wachten op het eten. Er wordt plots gelachen en de sfeer is heel rustig. Haar oudste broer vertelt haar dat ze dat toch immers niet kon weten, ze had dat toch nog nooit zo gehad?

Ik ben de moeder van dit gezin, en dat maakt mij trots. Want waar ik vroeger heb geleerd om mijn vrouwelijkheid te verstoppen, heb ik de kracht gekregen om mijn gezin dit te leren omarmen. Mijn dochter moet zich niet verstoppen, haar maandverbanden verbergen zodat niemand dit ziet. Mijn gezin laat haar weten dat het ok, of ze chocolade moeten meebrengen voor haar humeur? Of voor hun veiligheid? Ze lacht en gooit een olijf over de tafel naar de betreffende persoon. Hilariteit alom, zeker omdat we op dat moment een foto aan het nemen zijn. We besluiten om dit moment te vieren, zodat ze duidelijk weet dat ze zich hier nooit om moet schamen. Ja, we hebben gevierd dat mijn dochter een vrouw in wording is geworden.

De moeder krijgt plots een hele boel vragen over haar hoofd: is dit normaal mama? Heb jij dat dan ook mama? Wat een hevig moment is dit toch eigenijk die zoveel vragen meebrengen. Ik beantwoord ze zo goed als ik kan en ze voelt zich een stuk rustiger. Ze vertelt me dat zich nu beter voelt en dat ze ook begrijpt nu waarom ze zich zo verloren voelde vandaag. En dat begrijp ik helemaal! Hoe fijn is het als je je op zulke momenten niet alleen voelt en je vragen beantwoord worden? Dat is toch van onschatbare waarde eigenlijk! Mijn zonen begrijpen ook heel duidelijk dat dit een heel belangrijk deel van haar leven is.  Ze moet zich niet schamen en op zoek gaan naar antwoorden op deze manier. Dus ik geef haar een knuffel en zeg haar: “Bedankt dat je me zo hebt vertrouwd om dit te vertellen lieverd”.

En ik krijg als antwoord: “ach mama, jij bent niet de moeder: jij bent gewoon één van ons”. Het mooiste compliment dat ik ooit heb gekregen. 

En dat allemaal omdat ik eerlijk zei: ik weet het niet lieverd. De moeder weet het soms ook niet….

Warme groet
​​​​​​​Nathalie

Pin It on Pinterest