Waarom 40 zo bijzonder is

Ik ben 40 dagen voor mijn 4Oe verjaardag begonnen over deze periode. In mijn hoofd was het eerst een idee dat ik naar mijn zaak zou kunnen uitbreiden. Het gekke is dat hoe dichter die dagen kwamen, hoe anders mijn echt gevoel hiermee wou omgaan. Ik wou detoxen, reinigen. En daar ben ik ook mee bezig. Mijn 40 dagen die een innerlijke reis zijn geworden, spontaan uit zichzelf. 

Mijn eiland

De beslissing is gevallen, ik ga deze reis aan en ik doe ze alleen. Het is mijn innerlijk proces en ik wil het graag met jullie delen. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, ik wil op mijn eiland zitten met mijn voeten in het zand. Ik wil niet afgeleid worden door mijn omgeving want ik wil echt diep voelen wat er aan de hand is. En er is iets aan de hand, want zelfs mijn lichaam davert van onrust. En ik wil die rust gewoon voelen. Dus geef me even de ruimte, want ik heb een nieuwe functie en ik ben me daar nog aan het inwerken.

Vorige week vroeg iemand me wat ik op een not to do lijstje zou zetten? Ik vond dat op dat moment een vreemde vraag, maar ik ging meteen mee in het proces. Om duidelijker te zijn, wat zou ik op een lijstje zetten van al de dingen die ik doe op een dag die me uit mijn element brengen. Daar moest ik toch even over nadenken. Wat brengt me op dit moment uit mijn element? Ik wil rust, innerlijke rust en ik vind die niet. Misschien net omdat ik ze zo wanhopig zoek. Dus misschien even geen aandacht aan besteden op dit punt. Ik wil even met mezelf zijn en bekijken wat me uit mijn element brengt.  

Gisteren schreef ik al in mijn blog dat ik me snel laat afleiden door verhalen in mijn eigen hoofd. Nu wil ik rustig kunnen observeren! Ik wil de observator worden van mijn eigen lichaam en leven, want ik heb daar door omstandigheden lang niet meer naar kunnen luisteren. 

Mijn eerste stappen in mijn nieuwe functie! Ik ga jullie heel eerlijk vertellen hoe deze stap gegaan is, want het slaat nergens op. En dat is nu eens heel eerlijk. Als moeder van een gezin waar ik dolgelukkig mee ben, is het vreemd om mezelf te gaan observeren en tot de conclusie te komen dat ik zenuwachtig werd. Maar echt vreselijk nerveus. Ik sta onrustig op, ik slaap onrustig en ik ben net als een stuiterbal in huis. Ik durf het bijna niet schrijven: maar ik vind mezelf compleet vermoeiend dit moment! En mijn kinderen vinden dit duidelijk ook een heel andere ervaring. Als de ochtend begint en je krijgt van je dochter de reactie: “Zie dat je maar wat rustiger bent tegen dat we thuis zijn”. En je gilt dan terug: “Dat kan ik niet beloven popje”. Dan weet je dat er iets aan de hand is, want dat is niet mijn normale manier van reageren. En eigenlijk voelt het geweldig goed aan dit moment, maar het geeft me zo de bibber, en ik daver binnenin.

Schatteman: wees rustig! Ga op je eiland zitten observeren. Argh, dit is een moeilijke rol!

Wat voor een onnozel vraag is dat eigenlijk? Wat brengt je uit je lood? Ikzelf dus! Hoe grappig is dat? 

Wat zijn mijn triggers?

Wat zorgt ervoor dat ik uit mijn goed humeur stap en me laat afleiden? Want dat is het enige dat er op dit moment gebeurt, ik laat me afleiden. Ik heb er geen probleem mee dat ik als een pure stuiterbal door huis spring zolang de wereld me maar met rust laat. Goed ik stuiter en zit duidelijk in een emotie, beter gezegd: een slinger aan emoties. Slinger erin en slinger eruit. 

Even de gsm af, sociaal media wil ik even afschaffen want de wereld voelt momenteel te zwaar voor mij. Echt, ik kan huilen van verdriet als ik mensen zie reageren op nieuwsberichten. Het doet me pijn hoe mensen elkaar bejegenen op sociale media hoe stom dat dat ook mag klinken. Het is een term: sociaal, waarom gedragen mensen zich dan zo asociaal? Mogen we het dan het asociaal media noemen? Voila en nu snap je waarom ik er even afstand van neem. Mijn hoofd heeft de snoeppot gevonden en begint te malen, en ik heb geen zin in gemaal. 

Goed, detoxen en de wereld even de wereld laten zijn. Het mag, ik weet zeker dat hij blijft draaien ondertussen. Daar moet ik me dus even geen zorgen over maken. Het lucht meteen op om deze beslissing neer te schrijven als ik daar eerlijk in mag zijn. Want ik gedraag me ook niet sociaal en voel me niet sociaal als ik in deze toestand ben. Dus ik doe mezelf en de wereld een plezier en ik ga even vertoeven op mijn eiland. In mijn hoofd steek ik mijn voeten in het zand, lekker warm (momenteel heb ik ijskoude voeten want ik ben zo ziek als een hond).

Mijn eiland

Goed vanaf nu zit ik op mijn eiland en deel ik mijn verhaal via deze weg. Niet omdat ik mediageil ben, wel omdat het voor mezelf naar buiten mag komen. Ik weet voor mij dat iedere ervaring die ik al gehad heb in mijn leven, iemand anders heeft die ook al gehad en dat overleefd. In geen enkele ervaring in ons leven staan we alleen, er zijn er zoveel die ons voor gegaan zijn. En anderen gaan dit stuk misschien ook nog door, en dan weet jij: je bent ook niet alleen! Ik zat daar ook en ik deel het graag. Dit is mijn innerlijk stuk en ik schaam me er niet voor. Dit is wie ik ben, puur en onbeholpen en zoekende. Ik weet enkel nog niet naar wat. 

Het valt me op dat ik heel de tijd gil de laatste week. Ik schrik me bij het minste een ongeluk, als ik blij ben om iemand te zien, komt er een gil uit mijn mond. Ik ben duidelijk heel enthousiast over mijn innerlijk stuk hoewel ik soms mijlenver weg lijkt te zijn in gedachten. Soms vraagt Björn me dan wat ik aan het denken ben. En dan komt er een vreemd antwoord: niets. Ik zat maar te zitten eigenlijk en ik was nergens over aan het denken.  Dat was natuurlijk de bedoeling, maar het is wel grappig dat ik het niet vond toen ik er naar zocht. En nu is het er: rust!

Observeren en leren

Observeren

Dan is het tijd om te observeren en wel mezelf te observeren. Leuk leuk, en dit zonder oordeel! Fuck!!!!!!!!! Hoe????

Geen idee, maar dit is wel de insteek. Ik ga naar mezelf kijken zonder oordeel (grapjurk, dat kan je niet ((voila, oordeel 1))! Ik ben nog niet begonnen en daar is die criticus of mijn saboteur al. Fijn, mag ik nu dan mijn gsm nemen en ff mijn aandacht wegnemen? Misschien zet ik Netflix op, dat het even stil is in mijn hoofd en lijf? Want dit voelt toch wel heel vreemd. Wacht even, heb ik dit nu net neergeschreven? Ik begin nog maar net met naar mezelf te kijken, en ik vraag zelf om mijn gsm? What the f……????? Wat is hier aan de hand?

Wetenschappelijk bestaan hier uiteraard honderden artikels over en ik heb geen zin om die erbij te halen. Als iemand een situatie niet wilt voelen, zich niet wilt her’in’neren… wat was er dan aan de hand? Dan ga je jezelf verdoven? Natuurlijk Nathalie, je hebt het gevonden!

De verslaving

We hebben allemaal onze verslaving om niet met onszelf bezig te moeten zijn. Je voelt je ongemakkelijk en je neemt een boek. Iemand heeft iets gezegd waardoor je je helemaal niet lekker voelt, en je neemt iets te eten. Je hebt een geweldig slechte dag en je beslist om heel de dag te Netflixen. Misschien krijg je een situatie niet onder controle, maar die situatie lijkt kleiner na een glaasje wijn.

Ik denk dat veel mensen me begrijpen als ik zeg dat ik het vroeger heel vervelend vond om alleen te zijn. Want dan begon mijn hoofd volop te draaien, en dat vond ik niet in orde. Wat ik geleerd heb de afgelopen jaren is om rustig te gaan zitten en naar mezelf te kijken, dat denken er te laten zijn. Zoals ik nu ook beslist heb om dat te denken te observeren, de waarnemer te zijn van mezelf. Mijn innerlijk stuk eens onder ogen kijken. En dat is heftig, zeker als je ernaar kijkt zonder oordeel. 

Dus ik heb een verslaving, net als iedereen trouwens. Ik gebruik hier graag mijn eigen verhaal omdat ik het dom en lomp vind om anderen te gebruiken. Ik heb mijn eigen ervaringen en enkel die heb ik doorleefd. Ik zal je een praktijk voorbeeld geven. Ik ben getrouwd met een kanjer van een man en dat is hij echt. Hij is stoer en sterk, hij is bijzonder intelligent en hij is zowat de stabielste persoon die ik ken. Ik ben me heel bewust van wie hij is, hoewel hij dit zelf niet ziet. 

 Wij hebben een gezamenlijke verslaving: wij willen alles voor iedereen oplossen en het iedereen naar zijn zin maken. Ik zit hier te lachen terwijl ik dit schrijf omdat ik weet dat het voor jullie belachelijk gaat lijken. Voor ons was het echt echt een tastbaar probleem dat we zelf gecreëerd hadden vanuit onze verslaving. Goed ben je klaar voor het meest belachelijke verhaal van de eeuw? Hier komt die dan.

Als je altijd je focus op een ander legt om je gelukkig te voelen, en alles voor de ander wilt oplossen… dan krijg je grappige dingen. Het begon heel onschuldig, ik zweer het je!! Ik was voor 7 mensen aardappelen aan het schillen in ons vorig huis, helemaal niets bijzonders. We zijn nu toevallig een groot gezin en dan heb je best je werk aan zo een taak. Ik schil niet graag aardappelen en dat heb ik ook nooit graag gedaan. In mijn frustratie van dat moment zeg ik tegen mijn lieve echtgenoot iets over de aardappelen. Ik ben ook eerlijk tegenover mezelf als ik je vertel dat ik niet gezeurd heb over het feit dat ik dat echt niet graag doe. Dat zou deze perfectionist nooit over haar lippen hebben gekregen. Dat moest ik doen, dat hoorde bij mijn takenpakket en dus hoorde ik daar niet over te klagen (zie je hoe mijn hoofd hier begon? Ik nu anders wel). Dus ik begin te zeuren, niet over het schillen van de aardappels! Ik zeur over de hoeveelheid afval dat die schillen innemen in onze container! (Yes, I fucking did it). In plaats van te zeggen: “schat, wil jij de aardappelen schillen?” kwam deze bullshit reden er spontaan uit. Dan moest ik niet toegeven dat ik dat echt niet graag doe (ik ben superwoman in mijn hoofd, ik heb echt wel heel hoge eisen van mezelf. Zelfs aardappelen schillen toen).

Dus mijn lieve stoere man hoort mijn klachtenserenade aan de andere kant, en natuurlijk wilt hij dat oplossen voor mij! Echt die man houdt van me met iedere vezel van zijn lijf, natuurlijk zal en gaat hij dit oplossen. Mijn afval wel te verstaan (want daar was ik immers over aan het zeuren). Hij gaat mee in mijn verhaal en ziet de berg aardappelschillen liggen in een kom en hij komt tot de conclusie dat het inderdaad toch wel veel afval is. Hij begrijpt me volledig! Dus doet hij een voorstel: “Zullen we anders kippen zetten in de tuin liefje? Die gaan dat afval voor jou oplossen!” Probleem opgelost (dacht hij en ik ook, en toen waren we nog maar net begonnen dus!)

Ik hoor hem dat zeggen en ben diep vanbinnen, innerlijk echt zwaar gefrustreerd. Hij begreep er niets van! Maar in zijn vorige relatie hadden ze kippen in de tuin, misschien mist hij de verzorging en het gezelschap van die kippen? Is het voor hem een nostalgisch gevoel dat kippen hebben? Dus ik zeg natuurlijk dat dat in orde is. De dag nadien begon onze zoektocht naar kippen, helemaal buiten het seizoen om kippen te krijgen trouwens. We zijn dagen bezig geweest om de tuin in orde te krijgen: we kochten een hok, een omheining zodat de kippen een goede thuis hadden in ons tuintje. We hebben er beiden dagen hard aan gewerkt om dat in orde te krijgen, de kippen waren er. Iedereen blij? Nee hoor, tuurlijk niet! Want beiden zaten we op onze molen om de ander te plezieren. Met 2 kanjers van kippen in de tuin.

Iedere avond sta ik dus terug aardappelen te schillen in volle frustratie, met het enige verschil dat ik nadien nog met de kom schillen tot achteraan in de tuin moet lopen in de koude om die aan de kippen te geven. En die beesten halen heel mijn tuin overhoop, die laten geen stuk gras liggen. Dat is voor veel mensen een logisch gegeven.. een kip, geen gras. Ik kom uit het centrum van Antwerpen, wij hadden daar geen kippen dus wist ik veel. Mijn frustratieniveau ging met iedere pot schillen meer naar boven naarmate de dagen verstreken. En dan heb ik het grappigste nog niet verteld: ik ben panisch bang van kippen! De buurman heeft zich een ongeluk gelachen die eerste weken en ik begrijp helemaal waarom (toen vond ik dat niet grappig trouwens). Iedere keer dat ik met die kom het hok in kwam, kwamen die beesten op me toe gewaggeld en begon ik hysterisch te krijsen dat ze weg moesten blijven. Hilariteit alom dus. Ik bleef dit volhouden omdat ik er echt van overtuigd was dat die beesten voor Björn belangrijk waren. 

Dus dat was mijn stuk. Toen kwam Björn zijn stuk naar boven want natuurlijk hebben die dieren onderhoud nodig. En geloof me, ik was niet van plan om die taak op mij te nemen (echt niet). Dus als we dan al eens een vrij moment hadden met ons druk gezin, moest mijn stoere echtgenoot zorgen voor de leefomgeving van zijn kippen. Wist ik veel dat hij daar een bloedhekel aan had? Wij hadden verwende kippen die dus niet alles wilden opeten, dus moest dat afval opgeruimd worden natuurlijk. En hij was dat beu! De oplossing? Dit geloof je nooit! Er kwamen 2 kippen bij die dat gingen oplossen want we hadden teveel afval!!!!

We zijn dus allebei maanden gefrustreerd geweest over dit avontuur, maar hij noch ik wilden toegeven aan die frustratie. We deden dit om de ander te plezieren. Ondertussen was het midden winter en ik weet dat het 3 weken aan het vriezen is geweest. Kippen moeten drinken ook tijdens die periode natuurlijk. Dus liep ik heel de dag met warme koppen water op en af in het hok zodat de dieren die barre temperaturen rustig konden overleven. Extra hooi in hun hok, lekker warm en ik maakte me zorgen. En toen… toen knapte er iets.

Observeer en leer

Diep in mijn innerlijk gegeven, gaf ik het op. Echt, ik had het wel gehad! Ik ben een eersteklas koulijder, en ik was het beu om heel de tijd in de koude te vertoeven voor beesten waar ik bang voor was. En ik stond voor fuck sake nog steeds aardappelen te snijden! Dus wat doet Superwoman als het teveel wordt, die hangt haar mantel aan de kapstok! En ik ook! Ik was het beu om zijn kippen te verzorgen en het koud te hebben! Ik kom dus terug binnen ‘s avonds en ik zit vol frustratie. Als zelfstandige in een bloeiende zaak, met 5 opgroeiende kinderen was op zich al een belevenis op zichzelf. Nu moest ik er nog de zorg van 4 kippen bijnemen! En die frustratie vloog zo uit mijn lijf via mijn bazooka (mijn mond kan dat) gericht op Björn die echt geen idee had waar dit vandaan kwam. Dat hij zijn kippen eens ging verzorgen! Hij was stomverbaasd: zijn kippen? Dat waren mijn kippen voor mijn afval! Hij wou zich niet bezighouden met die vieze bedoening dat die beesten achter lieten. Ze maakten heel onze tuin kapot….

Dit is 1 van die gesprekken die voor altijd in ons geheugen gegrift zal staan en dat meen ik echt. We hebben er ook bijna een halve nacht voor nodig gehad om daaruit te geraken. Ik met uiteindelijk te vragen of kippen voor hem emotioneel belangrijk waren? Een subliem antwoord: “nee onnozel geval, ik vind niets leuk aan kippen!” En wat zat jij dan over het afval te zeuren? En dan moet je toegeven dat je echt niet graag aardappels schilt. Ik herinner me nog zo onze blik na een halve nacht kibbelen. We kregen daar een lachbui die zo intens was dat onze lijven ervan daverden. Om dan met tranen in de ogen te zitten en tegen elkaar te zeggen: we hebben kiekens!

Onze kippen hebben geweldige jaren bij ons vertoefd, en we hebben die beestjes gekoesterd. Mijn angst werd stilaan kleiner omdat Björn me veel leerde over kippen. En ja kippen zijn geweldige knuffelbeestjes en er is niets engs aan, echt niet. Dat stuk van de tuin hebben we jaren bij hen gelaten om onszelf eraan te herinneren dat duidelijke communicatie noodzakelijk is. En zelfs als je miscommunicatie hebt, dat er wel consequenties zijn aan wat je beslist. Dan leer je daar ook mee omgaan met die consequenties, want die krijg je er dan bij.

Anders krijg je kiekens! Die term gebruiken we nog steeds, zelfs nu we geen kippen meer hebben.

Warme groet

Nathalie

Pin It on Pinterest