Ik ben de vriendin

Dag 34, en vandaag schrijf ik iets helemaal anders als wat ik mezelf had voorgenomen. Daar ging mijn idee als perfectionist weer helemaal de mist in. Nu kan ik sakkeren dat het leven mijn focus even heeft verlegd, of jullie meenemen op mijn chaotische reis door mijn hoofd. Dat lijkt me ook niet meer als eerlijk, vermits ik zo authentiek mogelijk wil zijn.

Ja, mijn hoofd had een perfect scenario voor vandaag gepland! Zelfs over mijn authentieke blog (for fuck sake, hoor je daar al hoe het helemaal verkeerd zat en dat ik dit ook weet). Goed, we laten het idee even gaan over hoe ik eerlijk en oprecht moet zijn van mezelf en even eerlijk en oprecht zitten en jullie dit vertellen…. Ik ben de vriendin en de wereld had vandaag een verassing voor mij in petto. Nu zit ik hier huilend met een tas koffie en mijn laptop. Zo had ik mijn dag niet gepland.

De telefoon

Grappig eigenlijk hou ik geboren ben met een telefoon in mijn handen. Gisteren was ik tegen Björn nog aan het vertellen dat ik vroeger met mijn telefoon in de hoek moest gaan staan, zodat ik niet stoorde tijdens een televisie programma. Ik moet wel eerlijk vertellen dat het kwam doordag één van mijn broers hier een foto van genomen had en ik die gisteren toevallig aan het opruimen was. Het mag dus wel duidelijk zijn dat de televisie me nooit echt geboeid heeft. Ik was meer bezig met leven, met mensen en mijn vrienden. Iedereen mocht me wel bellen, of ik belde want het was toch ook zolang geleden dat we elkaar gezien hadden. Ik hoor mijn moeder nog gillen: “Wat hebben jullie nu nog te vertellen? Jullie hebben heel de dag samen gezeten!,, 

Wel veel dus, en nu als ouder denk ik datzelfde soms over mijn kinderen en lach ik over de gelijke situatie. Ze leven graag, horen elkaar graag en bouwen hun eigen nieuwe sociale structuur op. Zalig om te zien vind ik dat, hoewel het soms vermoeiend is na een dag werken dat al de kinderen tegelijk en door elkaar zitten te praten. Ik begrijp terwijl ik dit zit te schrijven plots de uitval van mijn moeder beter, en spontaan verschijnt er een lach op mijn gezicht. Hoe ervaring soms leert dat de dingen die je ouders gedaan hebben, inderdaad wel een onderliggende reden hebben. Vermoeidheid als ouder (ik word dan ook 40), ik kan me er helemaal iets bij voorstellen (ik voel me dan soms ook 80). 

En zo ben ik zelf afgeleid van wat ik dus wou vertellen, dat gebeurt nogal eens meer in mijn hoofd. Dit is een vermoeiende reis, ik beloof het je! (misschien ben ik daarom zelf zo moe? Waarom zou ik je anders op de hoogte brengen dat dit vermoeiend gaat zijn? Waarom ben ik dan zelf niet gewaarschuwd? Snap je wat ik bedoel? Frustrerend! Ga ik geen aandacht meer aan besteden….)

Ik krijg dus deze ochtend een bericht van mijn hartsvriendin en ik stel voor om haar iets laten op te bellen. Ik vind het toch een portie makkelijker om echt fysiek te spreken, ik kan soms echt knetter worden van dat berichten typen. Goed, ik bel haar dus op en we praten, zoals altijd heel eerlijk en open met elkaar. Er heeft zich iets voorgedaan in ons leven, en dat verhaal speelt zich af in ons beider leven dus toetsen we even bij elkaar af. Dat op zich is al heel bijzonder ( want ik wou eerst zeggen dat dat niet speciaal is. En eigenlijk is dat super speciaal om gewoon jezelf te mogen en kunnen zijn bij elkaar. Dat is een ongelooflijk dierbaar cadeau dat je krijgt en waar ik ook dankbaar voor ben).

En ja ik ben de vriendin die belt, en een uur later huilend in haar bad zit. Ik ga proberen om dit goed uit te leggen, want het heeft me ook wat tijd gekost om hier rustig over na te denken nadat ik dit gevoeld had.

Mijn lieve hartsvriendin zegt iets ergens in het gesprek, heel open en eerlijk en zonder enige intentie om dit teweeg te brengen. Ze is een schatje, puur goud! Weet zij toch helemaal niet met wat voor stuk ik op dit moment bezig ben, laat staan als ze het wist dat ze ook maar enigszins had kunnen inschatten wat een verhaal ik zou instappen? Ondertussen voel ik me al slecht dat ik dit aan het schrijven ben, omdat ik weet dat ze dit op haar gaat nemen. En laat dat nu helemaal de bedoeling niet zijn!

Jij bent er altijd voor mij

Hoe een heel welgemeend lief zinnetje, mijn eigen helse molen tot stand brengt. Ik kan dat, geloof me: Ik ben daar de pro in!

Lieve schat: jij bent er altijd voor mij, en ik ben soms bang dat ik er niet genoeg ben voor jou. Het passeert zo rustig in ons gesprek waarbij mijn lieve vriendin zich nog excuseert omdat ze op dit moment meer in haar leven aan de hand heeft als ik. Meer is er dus niet gebeurd of gezegd. We wensen elkaar nog een fijne dag en ik wandel rustig naar boven om mijn bad te vullen. 

Het water loopt in de badkuip en ik kan van dat geluid alleen al genieten en ontspannen. Het idee van mijn lichaam rustig te laten ontspannen in het water, maakt me al een deel rustiger. Ik neem de fles badschuim en doe een hier een geutje van in het water, en de geur van lavendel verspreidt zich meteen in de badkamer. Druppeltjes water vormen zich al op de muur en ik kan daar zo verwonderd naar liggen staren, hoe prachtig dat nieuwe dingen ontstaan terwijl ik beslis om me te verzorgen om alle mogelijke manier. Fysiek, want ik wil gewoon proper zijn en ook mentaal om te kunnen ontspannen. De geur van lavendel wordt intenser terwijl ik mijn teen rustig aan het wateroppervlak laat voelen naar de temperatuur van het water. En hoe bijzonder is het dat de geur van lavendel me toch steeds weer doet denken aan mijn moeder. En wat mis ik haar toch erg… en toen, zat ik erin. In bad en in een emotie: ik ben verdrietig en nu ik dit schrijf, rollen de tranen terug van mijn gezicht. Ik neem er nog even een kop koffie bij, ik heb dringend pauze nodig…..

Pauze voor de vriendin die ik ben

Zo loopt mijn hoofd dus, dat is heel vermoeiend. Niets maar dan ook niets heeft aanleiding gegeven tot deze fucking vermoeiende gedachtensprong. En natuurlijk is die er wel geweest, maar die heeft geen flikker te maken met wat er nu aan de hand is. Ik ben moe, en ik ben verdrietig. En mensen gaan denken dat ik niet gelukkig ben, en dat ben ik absoluut wel. En toch ben ik blijkbaar diep binnenin nog heel verdrietig. Het is iets waar ik niets aan kan doen, want mijn moeder komt niet terug als ik blijf huilen (ik weet trouwens heel zeker dat ik harder zou huilen als ze dat wel deed (( en ja humor is voor mij iets dat ik gebruik om dingen te kunnen relativeren)) en toch knaagt het nog diep van binnen. 

Sinds mijn moeder weggevallen is, ben ik ontslaan uit mijn job als dochter. Ik moet niet meer liggen piekeren of ik die nog goed doe, want die functie bestaat niet meer. Dit is een heel oncomfortabel gevoel met momenten, want vroeger kon ik wel eens stiekem de schuld steken op mijn moeder, omdat ik perse wou bewijzen dat ik de goede dochter was die ik dacht te moeten zijn….

Dus daar kan ik niet over piekeren of ik het al dan niet goed doe, en toen deed mijn hoofd iets eigenaardig:

Ik maak een nieuw probleem

Plots zat ik daar met die emotie, die ik niet wilde voelen en ik liet mijn hoofd afdwalen.Af en toe gebeurt dat dus, dat ik mijn hoofd zonder toezicht laat doen. Dat is eigenlijk hetzelfde als kinderen samen met een grote snoeppot zonder toezicht in een kamer alleen laten. Iedere ouder snapt wel wat ik bedoel. Als je geen kinderen hebt leg ik je dit graag uit: kinderen en snoep zonder grenzen is om miserie vragen. Je kan vaarwel zeggen tegen je nachtrust en de rommel beginnen opkuisen, en dit is dan als je het geluk gehad hebt dat niemand ondertussen heeft overgegeven. Dat is echt niet praktisch. Mijn hoofd doet dat dus ook!

 En we hadden een nieuw probleem dat eigenlijk helemaal geen probleem was. Mijn hoofd had het volgende probleem gevonden om mezelf af te straffen: niet ben ik een goede dochter (want mijn hoofd weet dat ik daar niet mee bezig was want dat vind ik dus echt onnodig tijdverdrijf), nu vroeg ik me plots af: 

Ik ben de vriendin, doe ik dat wel goed?

Daar zat ik in mijn bad en ik vond eerst 10 redenen om mijn functie als vriendin kritisch te gaan bekijken. Op tijd van nog geen minuut had ik ondertussen al zeker 100 redenen gevonden waarom ik dus echt wel geen vriendin materiaal ben. Minuten verstreken en de redenen begonnen in het kwadraat te werken:

1. Ik bel nooit
2. Ik laat me niet helpen
3. Ik vind mezelf het niet waard om me te laten bijstaan
4. Ik ben een vreselijk mens en ik zonder me af
5. Ben ik bang om te leven?
6. Ben ik bang voor liefde?
7. Laat ik het toe om dat mensen mij lief hebben eigenlijk?
8. Wat zit jij nu grote waarheden te verkondigen terwijl je hier in bad zit te bleiten
9. Jij bent niets waard in je job, moet je kijken hoe je hier nu zit
10. Ik wil op een eiland zitten, alleen, want ik weet het niet meer
11. …..

Daar zat ik dus in bad te huilen, ik ben een slechte vriendin. Ik bel niet evenredig met de anderen ( niet dat ik daar ooit bij stilgestaan had eigenlijk eerlijk gezegd), ik vertel zelden iets terwijl ik in een emotie zit, en anderen zijn zo eerlijk om dat wel te doen. En jij bent de vriendin? Welke vriendin? Wie zijn vriendin? Jij bent oneerlijk, tegenover jezelf en tegenover de mensen die je zo graag ziet! Voila, dat wist ik dan weer even. Dat wist je niet toen je je lompe teen zo voorzichtig het badwater in dompelde hé? Al goed dat ik er nog ben.

Fuck: stop die molen!

De tranen stoppen plots in terwijl ik in het bad zit. Ik zit op mijn molen: fuck hoe is dat gebeurd?  Heel mijn lichaam is verstijfd, spieren strak aangespannen terwijl ik zelf zie wat er net gebeurd is. Is dit nu echt net gebeurd? Heb ik dat net echt gedaan? Waar is dat nu weer voor nodig?

Ondertussen ben ik van mijn molen afgestapt van een goede vriendin te zijn, laat dat duidelijk zijn. Moet ik echt uitleggen waarom ik niet bel? Ik heb het als ik in een emotie zit te druk met mijn eigen stuk, hoe ik erover denk. Ik mag er nog niet aan denken dat ik vrijwillig iemand er een ander emotie bij laat gooien. Sterker nog, ik neem de telefoon zelfs niet op als mensen me op zo een moment willen bereiken. Dat is niet dat ik de interesse niet waardeer, in tegendeel. Heb je gezien wat ik doe in mijn hoofd? Voel je mijn frustratie? Je hebt nu letterlijk gehoord wat verhaal mijn hoofd gemaakt heeft tijdens een emotie. Beiden hadden zelfs niet met elkaar te maken: de vriendin… 

De vriendin heb ik plots gemaakt omdat ik mijn ontslag als dochter nog aan het verwerken ben. Kan je je voorstellen als je de snoeppot vervangt door wat redbull, wat de kinderen dan aanrichten? Ik zit hier dus onnozel te lachen, dat beeld wil ik me zelfs niet voorstellen. Laat staan dat ik die kinderen nog een luidspreker geef op dat moment… dan ben ik verloren! Dat heeft niets met jou te maken lieverd, wel met mezelf. Wat ben ik me nu aan het verantwoorden tegen de vriendin die zelfs niet weet dat ik met dit stuk bezig ben. Moet ik het haar vertellen wat inzicht me dit gaf eigenlijk? En stilletjes zie ik mijn voet op een andere molen stappen….

Mijn saboteur

Dat is de molen waarin ik dan nadien verdwijn. Alsof de vorige molen nog niet erg genoeg was, stap ik vrijwillig de volgende op. Natuurlijk, ik ken de technieken dus laten we die even in de volgende molen als zelfverwijt gebruiken. Was die reactie nodig? Moet die emotie daar nog zijn? Blijkbaar is het nog niet erg genoeg dat ik die hel voor mezelf maak, dan moet ik me tegenover mezelf nog verantwoorden (en dan verschieten dat je moe bent).

Ik ben blijkbaar in staat om nog een idee te hebben hoe je juist moet voelen, net zoals ik in het begin al zei. Er moet ergens wel een systeem bestaan om jezelf echt authentiek te kunnen zijn en daar een blog over te schrijven. Wat bullshit zit ik te verkondigen tegen mezelf zo? Hoewel er mensen zijn die handleidingen schrijven over dit systeem, lukt het me niet om die op mezelf toe te passen. Weet je wat dan grappig is? Dan kan ik nog eens in een potje zelfkastijding zeggen dat het me niet lukt om een systeem eenvoudig toe te passen. Dat ik de vriendin voor mezelf moet zijn. Laat me een paar minuten gaan, en ik weet je meteen wat redenen te vertellen waarom ik nooit rust zal vinden:

• ik omarm mijn mannelijke kant te veel (volgens mij vind Björn dat ook)
• ik omarm mijn vrouwelijke kant te weinig
• ik moet mijn innerlijk kind omarmen
• ik moet stoppen met emoties
• ik moet stoppen met denken
• goh, ik kan toch niets goed… is daar een cursus voor?

En daar zie je me gaan voor de volgende molen, mijn saboteur. Soms ligt die op me te wachten in bad, soms als ik de deur uit stap. Eigenlijk duikt die altijd onverwachts op, op de meest onmogelijke momenten. Ik vind daar geen flikker aan als die dat doet want het zou leuker zijn als die eerst zou aanbellen voordat die dat doet. (Heb je me dit nu juist zien vertellen??????)

Controle

Ik vertel tegen iedereen die het wilt horen (en ja er zijn er veel die het willen horen), je kan maar één ding controleren in het leven! Dat ben jij! Wat je omgeving ook doet, wat er ook gebeurt in het leven.. daar heb je geen controle over. En dat weet ik uit ervaring, echt gewoon geen enkele controle. Hoe ik ook heb proberen denken en manifesteren dat mijn moeder niet ziek was, het is me niet gelukt. En echt voor geen meter. Iedereen lacht als ik dat vertel omdat het zo logisch lijkt, wel dat was het voor mij dus niet. En waarschijnlijk als je dat idee toepast op je eigen gedachten, zal je zien dat jij dat af en toe ook wel doet.

Ik kan enkel controleren wat ik ben. En ik moet echt het idee laten varen dat daar een systeem voor bestaat. Dat er een correcte manier is om mezelf onder controle te krijgen, want dan ga ik perfectionistisch met dat idee aan de slag. Voor mij levert dat dus niet op, ook voor geen meter.

De snoeppot

Wat voor mij werkt, is dat ik weet dat als ik in een emotie zit, dat mijn verstand reageert zoals kinderen zonder toezicht met een snoeppot. Is die emotie verkeerd? Nee
Is dat idee verkeerd? Nee
Was die snoeppot er? Ja

Leun rustig achterover en observeer. Ik haal mezelf uit mijn eigen verhaal en ik ga die snoeppot en die op suiker dolgedraaide kinderen bekijken. Eigenlijk zijn ze wel grappig, vind je niet?

Wel ik vind dat ook! En ik ben rustig, heel rustig nu. Ik schenk nu geen aandacht meer aan mijn functie van de vriendin, ik ga nu even op afstand bekijken wat er nu aan de hand is. Goed, ik mis mijn moeder en mijn rol als dochter en daar was ik me niet van bewust. Nu kan ik vloeken op mijn saboteur, of die dankbaar zijn. Wat gaan we ermee doen? 

Ik ben mijn saboteur dankbaar om dit even duidelijk te maken dat ik nog aan mijn nieuwe rol aan het wennen ben. Dat ik in plaats van de dochter nu plots de mater familia ben. Is dat even heftig om dat zo te bezien. Ja natuurlijk ben ik daar onbewust mee bezig, ik word ook 40 jaar nu en dit jaar zal het gevierd worden zonder familie of mijn moeder. Ik moet nog even wennen aan mijn nieuwe functie, dat is wel duidelijk. En eigenlijk had ik daar nog nooit zo over nagedacht en vind ik het best allemaal wel spannend. Wat is het logisch dat ik daar nu even mee bezig ben, dat is een hele verandering.

Ondertussen is mijn koffie koud geworden, en dat lijkt me wel logisch als ik dit stuk bekijk. Wat in mijn hoofd maar een fractie nodig had, is uitgetypt wel een heel stuk om te bekijken. Laat staan dat ik zou bellen om dit uit te leggen, dat is gewoon waanzinnig!  Wat maken we het onszelf soms toch moeilijk. Zo meteen sta ik op, giet ik de koude koffie weg en leg ik een bloemetje bij mijn moeder haar graf. En ik ga haar bedanken voor wat ze me meegegeven heeft in het leven, want ik ga het nodig hebben om deze nieuwe functie te bekleden. 

De snoeppot zet ik nu gerust terug in de kast, een mens zou er gewoon paniekaanvallen van krijgen. En dat was het ook even, een regelrechte paniekaanval. Enkel wist ik niet waar de paniek vandaan kwam, en nu wel en dat zorgt dan weer voor rust. Ik vertrouw erop dat mijn saboteur me volgende keer net zo netjes de weg laat zien. Hoe weet ik niet en dat hoeft ook niet. Ieder moment leer ik mezelf kennen, en dat is belangrijk. Nu heb ik een nieuwe rol, het is spannend en het is ok. Ik wandel naar het volgend moment, dat zich altijd wel aandient. Ik weet dat ik de kracht heb om de snoeppot weg te halen, en dat kan ik volgende keer ook terug. Misschien sneller, misschien ook niet. 

En dan is dat zo

Warme groet
Nathalie