Van breekbare emoties tot breekbaarheid en kracht

Ik schrijf vandaag een brief naar mijn breekbare overleden moeder zoals ik met haar honderden keren een gesprek zou gehad hebben over de alledaagse dingen van het leven. Over de zware dingen van het leven die je breekbaar lijken te maken tot je in kleine stukken tegen de grond ligt en te kijken hoe ik dit kon ombuigen tot een les die ik geleerd heb. Zelfs tijdens het rouwen, voer ik deze gesprekken.

Mijn eerste gevoel

Lieve ma, toen je lachend zei dat we de 19e voor eeuwig in de kalender moesten zetten over iets zo onnozel als een knuffel van iemand waar je het nooit van gedroomd had, had je er zelfs geen idee van. Niemand van ons eerlijk gezegd en zeker niet dat dit inderdaad een dag zou zijn in ons geheugen gegrift omdat dit jouw allerlaatste avond zou worden. Ik blijf verbaasd hoe woorden een zekere waarde krijgen door de gebeurtenissen die erop volgen, waardoor die woorden eeuwig in de wind blijven hangen als een zacht gefluister dat altijd in onze herinneringen blijft zweven. Niet overheersend want het doet me eerder denken aan zo een donspluimpje dat blijft dwarrelen in de wind. Het valt zachtjes naar beneden om dan weer opgepikt te worden door een zuchtje wind waardoor het lijkt alsof het pluimpje de grond nooit zal bereiken. Ik kan daar uren naar zitten kijken om me af te vragen waar de volgende zucht het pluimpje naartoe zal brengen om dan te lachen als dat pluimpje met een tuimeling terug naar boven wordt gezogen, helemaal klaar voor de volgende zucht wind. Ik kan enkel toeschouwer zijn van dit spektakel en het maakt me nog eens gelukkig ook. 

De avond van de 19e was ook zo een luchtige avond en dat was zeker niet wat we verwacht hadden nadat we hoorden dat je aan je laatste weken zat. Ik herinner me de gesprekken tijdens het avondmaal, met de mensen die je graag rond je wou, en wat zat je daar statig aan het hoofd van de tafel zoals ik je altijd gekend heb. De manier waarom je zat te genieten van een gezin dat in dagdagelijkse gesprekken aan tafel zat te lachen, ik weet en zag dat je daarvan genoot. Ergens in mijn ooghoek zag ik dat je je eten verdeelde over de borden van de kinderen terwijl de gesprekken aan tafel bleven doorgaan. Ik heb genoten van het bondgenootschap tussen jou en de kinderen die op dat moment nog dachten dat ik dit moment gemist had. De lach tussen ons als “moeders” was er één van begrip waar ik vroeger waarschijnlijk niet mee gelachen had. Nu zaten we beiden te genieten van dit moment waar we in een ver verleden ruzie over gemaakt zouden hebben. Een breekbare emotie om te weten dat liefde er kan en mag zijn ondanks het verleden dat pijn gedaan heeft. Ik had hierdoor ook gezien dat je zelfs niets gegeten of gedronken had door de pijn. Die avond wisten we dat er geen toekomst meer ging zijn over een langere periode. Een breekbaar gezin dat net de boodschap had gekregen dat we je veel sneller zouden moeten afgeven als verwacht.

Het vanop afstand bekijken

Wat hebben we die avond veel gepraat en gelachen, zelfs tijdens de momenten dat de tumorkoorts toesloeg en de morfine niet meer hielp. Je lag op de zetel te slapen en ik weet dat ik naar je heb gekeken zoals een moeder naar haar kind kan kijken: vol verwondering over de complete onschuld en het vertrouwen dat je op dat moment was en zoals een moeder heb ik staan genieten van de liefde die er tussen moeder en kind kan zijn. 

Ik weet nog dat je wakker werd en vol liefde en vertrouwen naar me lachte en je hand uitstak naar de mijne, heel stilletjes wenkend om bij je te komen zitten. Wat ben ik dat moment bang geweest dat iets in je lichaam zou breken door het naast je te komen zitten. 

Mensen zeggen wel eens schertsend dat kanker een mens breekbaar maakt, maar dat dat zo letterlijk kon zijn, beseffen maar weinig mensen. Beiden hadden we dit al gezien bij mijn grootmoeder hoe zij door de kanker letterlijk breekbaar werd en iedere ademteug een deel van haar lichaam brak.Toen ik bij je zat kwam er een zachte fluister over je lippen waardoor ik me heel voorzichtig naar je toeboog om de woorden in de zucht te kunnen vangen.

Je streelde mijn wang en zei: niet bang zijn Nathalie en ik weet dat je het niet gelooft wat ik je ga zeggen. Jij bent sterk genoeg om dit te dragen. Ik ben de laatste voor jou en er gaan er nog volgen in deze reis. Jouw profetische dromen hebben me 2 keer het leven gered en er is geen seconde twijfel geweest aan de woorden die je sprak.

Het verhaal bekijken

Vandaag is het de 19e mama en Ilias zijn leraar heeft de strijd verloren tegen kanker. Weet je nog? Meester Marc die hem zo opgevangen heeft toen jij en mijn schoonmoeder ziek werden. Toen was hij de enige houvast tussen de realiteit dat de wereld blijft draaien en de pijn van hoe kanker zijn twee grootmoeders op een heel andere manier stilaan van hem ontnomen werden. Vandaag raakt het me heel hard en mijn gedachten zijn als dat pluimpje dat onder een zucht weer een tuimeling naar boven maakt en herinneringen terug opwekt.  

Ondertussen praat ik niet meer over weken maar over maanden als het over onze laatste avond samen gaat en er zijn zelfs momenten dat ik het zelfs even vergeet. Ondanks de belofte die ik je moest maken dat ik niet zou huilen als je zou overlijden, huil ik sommige momenten toch en voel ik me breekbaar en de pijn raast dan door heel mijn lichaam. Ik heb je toen ook gezegd dat ik je dit niet zou beloven want dat jezelf breekbaar durven opstellen enkel kracht geeft. De wind heeft steeds minder vat op mijn gedachten in de pluimpjesvorm en de rust komt sneller en sneller. 

Breekbaar: een andere kijk en nieuw begin

In mijn gemijmer schrijf ik dit nu neer op de de 19e wetende dat ik het de 19e zeker niet zal posten omdat ik mezelf de tijd gun om ook deze momenten te laten dwalen tot ze rustig zijn. En eigenlijk zijn ze dat ondertussen al want terwijl ik dit neerschrijf valt me iets op waarbij ik niet meteen bij stilgestaan heb. Als ik rond kijk in mijn huis zie ik dat het na die jaren stilaan terug mijn huis begint te worden. We rommelen nog steeds want twee extra huishoudens in een huis bijhouden, is toch wel bijzonder veel. Wat waren jullie beide dames toch verzamelaars! Dit dan in een huis van iemand die zo op orde gesteld is omdat het zorgt voor een rustige sfeer in mijn breekbare denken en voelen. Wat ben ik trots op wat we al gedaan hebben als gezin! Wat ben ik trots op mezelf dat ondanks mijn ‘ik moet stilaan eens verder met mijn leven’, ik al veel verder sta dan ik zelf durfde toegeven.

En vandaag na het zwaar nieuws zie ik mijn gezin zitten in de zetel genietend van een film waar ik niet echt meer van weet waarover hij gaat. De kinderen zitten te lachen met de film of met elkaar en de sfeer is zo luchtig en liefdevol en ik kijk ernaar zoals een moeder dat kan naar haar kinderen: vol verwondering over wie ze geworden zijn en de onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen die er is. En het valt me plots op dat mijn gezin niet meer hetzelfde is als een paar jaar geleden en je zou trots zijn dat we je kunnen missen met tranen in onze ogen om dan over te gaan naar tranen van geluk. Onze breekbaarheid is onze kracht altijd geweest en de flexibiliteit om als een pluimpje terug de volgende wind op te gaan is onze oerkracht. Vandaag lag er een meisje te slapen op onze zetel met een rust over zich die me zoveel plezier doet. Ze lag helemaal gekoesterd  in de armen van je petekindje die ondertussen al volwassen is. 

Ik zie op zijn gezicht dezelfde lach verschijnen die ik datzelfde moment ook draag terwijl ik dit tafereel mag aanschouwen. Een lach vol liefde en vertrouwen en dankbaarheid dat haar rust en vertrouwen naar hem toe ook kan zijn. Hij weet dat om lief te kunnen hebben, je ook breekbaar moet durven zijn aan de andere kant.

Hoe verdriet tot geluk kan leiden

De breekbare 19e van de maand dat ik tot het besef komt dat we ons leven toch allemaal terug opgepakt hebben ook al zit er soms verdriet bij. De dag waarop ik altijd dankbaar ben voor die kleine momenten die we zo gemakkelijk uit het oog verliezen omdat ze zo normaal lijken en vanzelfsprekend. De dag dat breekbaarheid je sterkte is en ik me herinner dat ik je die avond heb ondergestopt onder je lievelingsplaid op de zetel. En weet je wanneer ik me dit herinnerde? Toen ik een plaid voorzichtig over dat meisje op de zetel drapeerde zonder erover na te denken. En een stil gefluister over de lippen van mijn volwassen zoon kwam met de woorden: “ik hou van je”. Terwijl ik naar de keuken wandel voor een kop thee plaats ik nog een zoen op zijn hoofd met een stil gefluister terug: “ik hou ook van jou”.

Zo zie je maar dat breekbare herinneringen en emoties je plots naar dankbaarheid in het nu kunnen brengen. En op deze manier word ik enkel maar nieuwsgieriger naar de toekomst en waar de wind mijn pluimpje naartoe waait.

Warme groet
Nathalie

Pin It on Pinterest